Psychowsparcie, psychoforum, psychosfera, uczucie i emocje - przyjemne i nieprzyjemne, psychopomoc, psychobaza

"Pragniemy, by dzieci lepsze od nas były. Śni nam się doskonały człowiek przyszłości (...) Porozumieliśmy się ze sobą i pogodzili, wybaczyli i zwolnili z obowiązku poprawy. Źle nas wychowano. Za późno. Już wady i przywary zakorzenione. Nie pozwalamy dzieciom krytykować ani się sami kontrolujemy. Rozgrzeszeni zrzekliśmy się walki z sobą, obarczając ciężarem jej dzieci."
z "PRAWO DZIECKA DO SZACUNKU" Janusz Korczak




Wielu Polaków uważa, że ich życie nie jest szczęśliwe i - co gorsza - nie ma nadziei że to się zmieni. Co ciekawe, jak wykazują badania, to poczucie dominuje u osób, którym wiedzie się całkiem przyzwoicie, a nie u tych najuboższych. Jednocześnie każdy chciałby jak najlepszego życia dla swoich dzieci. Czasami przybiera to postać walki pokoleń. Słyszałam już argumenty typu: "Ucz się, nie chcesz chyba skończyć tak, jak my?" Lecz potem okazuje się, że dzieciom wiedzie się podobnie jak rodzicom i pogłębia się poczucie bezsensu. Czy rzeczywiście nie da się przełamać tego błędnego koła beznadziei?



Współczesna psychologia pokazuje, że każdy z nas, niezależnie od warunków materialnych, może być w życiu szczęśliwym. Składa się na to kilka ważnych odkryć.
1) Osoby, które dobrze sobie radzą w życiu i są z niego zadowolone to ludzie mający oparcie w rodzinie i bliskich przyjaciołach. Dobre relacje z bliskimi dają siłę dzięki której lepiej sobie radzimy z przeciwnościami losu, problemami materialnymi, a co bardzo ważne - także mniej chorujemy!
2) Osoby, które dobrze sobie radzą w życiu i są z niego zadowolone to ludzie wykazujący wysoki poziom tzw. inteligencji emocjonalnej. Składa się na nią umiejętność poprawnego rozpoznawania swoich emocji, panowanie nad emocjami, umiejętność wczuwania się w emocje innych (empatia) i wpływania na uczucia innych (np. uspokajanie ich). Ostatnim ważnym składnikiem inteligencji emocjonalnej jest umiejętność optymistycznego spoglądania w przyszłość i motywowania się do działania.
3) Dużo przyjemności i unikanie doświadczeń nieprzyjemnych nie zapewnia szczęśliwego życia, wręcz przeciwnie, to m. in. podejmowanie wyzwań i głęboka wiara czynią nas szczęśliwymi.
4) Człowiek uczy się całe życie. Choć większość złych i dobrych nawyków powstaje w dzieciństwie, możemy je zmienić także jako osoby dorosłe. Wymaga to oczywiście więcej pracy, ale jest jak najbardziej możliwe.

Te cztery punkty łączą się ze sobą. Możemy skutecznie pracować nad swą inteligencją emocjonalną. Dzięki temu poprawiamy swoje relacje z bliskimi. Wymaga to podejmowania wyzwań, a pomaga w tym zawierzenie Bogu. Dzięki temu jesteśmy szczęśliwsi. Dodajmy do tego najważniejsze odkrycie psychologii rozwojowej: dzieci naśladują rodziców. Jedynym skutecznym sposobem nauczenia dziecka czegoś jest zatem być wzorem i przykładem. Jeśli mówisz dziecku by postępowało według zasad, których ty nie przestrzegasz (np. każesz sprzątać swój pokój, samemu będąc bałaganiarzem) - nigdy tego nie uzna za ważne. Przez to będzie sprzątać swój pokój tylko, jeśli je do tego zmusisz, nigdy z własnej woli.

Tak więc jedynym sposobem by nauczyć swe dziecko pogody ducha, nadziei, walki o lepsze jutro, jest samemu być takim - pogodnym, pełnym nadziei, zmotywowanym. A jak to robić? Temu poświęcone będą moje kolejne artykuły. A będzie można w nich znaleźć poza konkretnymi poradami psychologicznymi krótki komentarz tematu z perspektywy duchowości chrześcijańskiej.

O istocie szczęścia mówi Jan Paweł II:
"Drodzy młodzi, zewsząd docierają do was liczne i pociągające propozycje: wiele z nich mówi o radości, którą można osiągnąć dzięki pieniądzom, sukcesowi, władzy. Mówią zwłaszcza o radości, która wiąże się z powierzchowną i ulotną przyjemnością zmysłową. (...) Człowiek został stworzony do szczęścia. Wasze pragnienie szczęścia jest więc uzasadnione. Chrystus ma odpowiedź na wasze oczekiwania. Dlatego prosi was, abyście Mu zaufali. Prawdziwa radość jest zdobyczą, do której nie dochodzi się bez długiej i trudnej walki. Chrystus zna tajemnicę zwycięstwa."